Je beste vrienden mee laten lezen is best spannend. En ergens bleef ik twijfelen: zouden zij mij het echt zeggen als ze het niet goed vonden? Dus ging ik steeds een stapje verder. Ik vroeg M., de spin in het web van de patiëntenvereniging, een hoofdstuk te lezen. Zij bleek ook enthousiast. Zou het dan toch?
Voor de lezers die mij iets minder goed kennen: ik ben niet snel overtuigd. Dus ging ik dit professioneel aanpakken. Een heuse manuscriptbeoordelaar zou mijn teksten bekijken. En ik geloofde het bijna niet, maar ook deze dame die toch echt wel wat had gezien, vond dat ik geen andere hobby hoefde te zoeken.
Okay, kon ik het mezelf nog moeilijker maken? Ja natuurlijk. Een redactieraad van zeer geleerde personen zou mij zeker nog kunnen stoppen. Ik vroeg een professor in de klinische genetica (en zeer bekend met VCFS), twee kinderpsychiaters en de hoofdredacteur van Balans Magazine...
Twee van de vier hebben inmiddels gereageerd en waren positief!
Zou ik nu de 'laatste' stap durven nemen?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Is dat een retorische vraag, zo op het laatst?
Volgens mij ben je nergens (echt) bang voor, dus dat gaat ook wel goed komen. :-)
Een reactie posten