Een blog ook niet trouwens ;-) 's Ochtends in bed vlak voordat de wekker gaat kan ik soms opeens zo'n helder moment hebben. Of als ik met de hond wandel, schiet er opeens zo'n prachtige zin door m'n hoofd. En dan heb ik natuurlijk geen pen en papier bij me. Lekker handig, want thuis achter de laptop ben ik die zin dan weer kwijt. Soms schrijf ik dagen niet (okay, ik heb ook wel maanden niet geschreven), omdat ik geen zin heb, geen tijd (inderdaad prioriteit) of helemaal geen inspiratie heb.
Maar ook omdat ik na een interview alles weer even moet laten bezinken. De ervaringen van de jongeren met VCFS die ik heb gesproken, waren vaak best heftig. Confronterend omdat ik met ze praatte over de toekomst van mijn bijna-puber. Regelmatig reed ik terug naar huis terwijl de tranen over mijn wangen rolden. En was ik uren daarna nog stil omdat ik zo onder de indruk was.
Dus het heeft even geduurd, maar het was 't dubbel en dwars waard!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten