Het voordeel van een roman schrijven, lijkt me dat je er van alles over jezelf in kan stoppen zonder dat het over jou gaat. En als 'ze' vragen of het autobiografisch is, zeg je gewoon dat het niet zo is. Simpel.
Wanneer je een verhaal over jezelf of je kind schrijft, komt de lezer opeens wel heel dichtbij. Het voelt alsof je wildvreemden in je huis uitnodigt en ze in al je kasten gaan lopen snuffelen. Best eng dus. Marleen Rechsteiner (schrijfster van 'Leven zonder agenda') vertelde me dat ze eerst haar verhaal in de derde persoon had geschreven. Ik was in de tweede persoon begonnen. Maar de meelezers van het eerste uur wezen mij er al snel op dat dat niet handig is. Nu gaat het over mij, over ons. Over mijn gedachten en zorgen. En over mijn gesprekken met mijn kinderen. En natuurlijk ook over de mensen die ik geïnterviewd heb. Ik moet er nog steeds aan wennen (en zij ook denk ik!). Kun je nagaan hoe het zal zijn als deze verhalen, gedachten en ervaringen straks in boekvorm bij jou op tafel liggen. Slik! Ik kan nu nog terug....maar ik doe het niet!!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten