Pakkend - Geweldig - Belangrijk

Ongeveer een maand geleden ben ik gevallen. Van een paard. Eigenlijk was het iets spectaculairder want het paard viel. Ik dacht leuk een oude hobby op te pakken; leek me zo heerlijk om weer te kunnen paardrijden. Het was maar 30 jaar geleden. De eerste les was even wennen en hard werken. De tweede les ging eigenlijk best goed...totdat mijn prachtige zwarte merrie in galop struikelde en over de kop ging. En ik gelanceerd werd. Na een paar uur ziekenhuis, wat foto's, heel veel pijnstillers en een mitella, mocht ik weer naar huis.

Spectaculair of niet: hoe run je een huishouden met één arm? Ik dacht aan Nick Vujicic: als het hem lukt dan moet het mij ook lukken! Gelukkig hielpen mijn zoons om mijn boterham te smeren, melkpakken te openen en eten te koken. Ben zo trots op ze! Maar ja, er zijn nu eenmaal een aantal dingen die ik zelf moet doen...die ik zelf wil doen. En na een paar dagen moest ik ook wel. Pijnlijk soms. Best raar eigenlijk dat je je pas bewust bent van de wonderen van je lijf als iets het niet meer doet.
Het komt wel goed met dat armpje...maar stel nu dat je langere tijd of voor de rest van je leven afhankelijk bent van anderen. Van vreemden. En dat je niets meer hebt te vertellen over wie je boterham smeert, hoe je eten wordt gekookt en wanneer en bijvoorbeeld hoe je gewassen wordt? Weinig spectaculair? Het wordt realiteit als de bezuinigingen doorgaan. Weg P-G-B: een nachtmerrie!