De kracht van speciaal onderwijs

Als het niet jouw achtertuin betreft, zal het je compleet ontgaan dat er zware tijden aankomen voor mensen met een beperking...en dat klinkt al onwaarschijnlijk want als je een beperking hebt, heb je het per definitie al niet makkelijk. Misschien snap ik daarom de discussies ook niet over inclusie en segregatie.

Op de blogsite van CrossOver staat een interessant gesprek met professor Sax over inclusief onderwijs. De vraag die gesteld wordt is in hoeverre je speciale activiteiten moet organiseren voor jongeren met een beperking. Natuurlijk zou het prachtig zijn als het allemaal niet nodig is. Denk je 'ns in hoe fijn het zou zijn als je niet gepest wordt omdat je anders bent, als je geen moeite met leren hebt omdat concentreren moeilijk voor je is, als je lijf kan doen waar jij van droomt en als iedereen begrijpt dat je wat meer tijd nodig hebt om te doen wat je graag zou willen. Dat is voor heel veel kinderen, jongeren en volwassenen dus niet zo vanzelfsprekend.

In het speciaal (voortgezet) onderwijs ben je ten eerste geen uitzondering en blijk je opeens iets te kunnen wat een ander niet kan. Er is tijd en aandacht voor je en er wordt gewerkt aan wat je wel kunt. Je blijkt ook over een talent te beschikken! Je moet evengoed hard werken, maar dat is niet erg want je wilt heel graag meedoen. Je wilt net als een ander alles zelf kunnen doen. En wellicht door een tijdje deze speciale aandacht te krijgen, zien anderen het ook. De kracht van persoonlijke aandacht. Ja, het zou mooi zijn als dat voor iedereen in het (regulier) onderwijs geldt, maar dan hebben we nog een lange weg te gaan.

Logische krachtenbundeling

Vandaag las ik in een nieuwsbrief van Goededoelenwereld.nl dat het Fonds verstandelijk gehandicapten en het Revalidatiefonds in Bunnik woensdag 1 juni jl zijn gefuseerd in de stichting Meedoen mogelijk maken. Het Revalidatiefonds en het Fonds verstandelijk gehandicapten zijn beiden actief op de alle levensterreinen, zoals arbeid, wonen, vrije tijd, onderwijs en sport voor mensen met een handicap en zijn aanvullend in waar zij voor staan.
Naar mijn idee hebben veel verenigingen en stichtingen een overlap in hun activiteiten en zouden ze elkaar prima kunnen aanvullen. Sterker nog bij een dergelijke samenwerking zouden deze organisaties veel efficiënter kunnen werken en veel meer slagkracht hebben. Niet om dat ze groter moeten worden maar juist om die krachtenbundeling. Als ik kijk op de site van de CG-Raad schrik ik van het grote aantal verenigingen en stichtingen. En ja, ik heb daar zelf ook nog één aan toegevoegd. Maar de Stichting Hoezo Anders wil juist samenwerken. Want er zijn heel veel jongeren die een (niet-zichtbare) beperking of chronische ziekte hebben en die dezelfde vragen hebben als ze in de pubertijd komen. Hoe maak ik mijn opleiding af? Hoe kom ik aan werk? Waar kan ik wonen? Kan ik wel een relatie hebben met mijn beperking? Waar kan ik uit? Die vragen worden daar meestal niet beantwoord en als al die verenigingen dat zelf gaan uitzoeken, zijn er in ieder geval een hoop mensen aan het werk. Maar dat kost ook geld. En dat geld is er (bijna) niet meer. Hoe mooi zou het zijn als al die stichtingen en verenigingen jongeren door sturen naar Hoezo Anders waar die jongeren hun weg vinden en weer lekker verder kunnen. Hoezo zouden we dat anders moeten doen?!