Samen lezen

Uiteraard hebben alle geïnterviewden hun eigen verhaal gelezen. Een van de hoofdpersonen nog niet...en daar had ik verder niet bij stilgestaan. Te jong, te vroeg, te confronterend misschien. Dat moment zou vanzelf wel komen... Twee dagen geleden werd ik gevraagd of ik mee wilde werken aan een interview over ADHD. Tuurlijk. Oja, en de journaliste wilde ook een paar vragen aan Tijn stellen. Tuurlijk. Hoewel? Wilde Tijn dat wel?! Ik vertelde hem over het verzoek van de krant en hij vond het geen probleem. 'Maar mamma, jij hebt toch ook over mij geschreven? Ik wil dat ook lezen.' En zo begon Tijn aan 'ons verhaal'. Na het eerste hoofdstuk zelf gelezen te hebben, gaf hij aan dat hij het prettiger zou vinden als ik ging voorlezen. We schieten al lekker op. Hij vind het mooi. En als ik een typefout tegenkom, zegt hij dat alle schrijvers fouten maken.
Hoe het nu echt voor hem is, vind ik moeilijk in te schatten. Nadat we het verhaal over 'de liefde' hadden gelezen, merkte hij op dat hij bijna moest huilen. Met een brok in mijn keel vroeg ik hem waarom. Dat wist hij niet. Zonder enige verder toelichting zette hij vervolgens zijn koptelefoon op om naar 'de kleine zeemeermin' te luisteren. Wordt vervolgd dus.