Verschillen zitten in je hoofd..wat is nou anders en wat is eigenlijk normaal? En wie bepaalt dat? Gisteren een prachtige film gezien: Yo tambien.
De film draait om de 34-jarige Daniel uit Sevilla. Hij is de eerste Europese man met het syndroom van Down met een universitair diploma. Als Daniel een nieuwe baan krijgt, ontmoet hij de vrijgevochten collega Laura. Hun vriendschap trekt de aandacht van vrienden en familie, die het problematisch vinden als Daniel verliefd wordt op Laura. Bovendien Laura ziet er ‘normaal’ uit, maar leeft ‘on the edge’.
Schrijnend om te zien hoe Daniel behandeld wordt alsof hij nog steeds een kind is en hoe treurig het leven van de ‘volwassen’ Laura is. Wat staat er het meest in de weg om een ‘normale’ liefdesrelatie te hebben: zijn uiterlijk of het ‘idee’ dat hij Down heeft? Als de liefde niet beantwoord wordt, vraagt Daniel aan zijn moeder: waarom zoveel moeite om mij een normaal leven te laten leiden als ik toch niet gelukkig kan zijn? Herkenbaar, humoristisch en ontroerend. En ja, de film stemt tot nadenken.
4 opmerkingen:
Als ik je stukje lees vraag ik me af of de keuze tussen het uiterlijk of het "idee" van Down wel de juiste is? Is het niet de mening van de hele wereld om deze twee mensen heen die het voor hen onmogelijk maakt om objectief de keuze voor elkaar te maken? Als je maar vaak genoeg hoort dat iets niet kan, dan ga je er zelf in geloven en blijkt dat zelfs liefde niet alles kan overwinnen.
Het gaat naar mijn idee niet om wat de rest van de wereld er van denkt, maar om wat jij wilt/vindt (en het is aan jou of je je door de mening van de rest van de wereld laat beïnvloeden). In dit geval gaat het er volgens mij om dat Laura twijfelt of zij wel uiting durft te geven aan haar gevoelens voor Daniel. Ze ziet hem duidelijk wel als een heel dierbare vriend en weet nog niet of ze hem ook kan zien als haar 'lover'. En dat roept bij mij de vraag op of dat te maken heeft met zijn uiterlijk of het 'idee' dat hij Down heeft... én het kan natuurlijk ook zo zijn dat er geen wederzijdse liefde ontstaat zoals dat meer voorkomt in het leven, nietwaar.
Ik denk dat mensen zich meer laten lijden door uiterlijk dan "idee". Als mensen bijvoorbeeld niet kunnen zien aan je dat je Down, of wat dan maar ook, hebt dan zullen ze er geen probleem mee hebben.
Het zelfde geld voor bijvoorbeeld mensen die in een rolstoel zitten of spastisch zijn. Al gauw denkt men dan dat zo iemand ze verstandelijk niet allemaal op een rijtje heeft zitten. Terwijl dit helemaal niet zo hoeft te zijn.
Zelfs mensen die verstandelijk een bepaalde soort beperking hebben, kijk maar naar autisme, kunnen ze nog allemaal prima op een rijtje hebben staan. Waarschijnlijk zijn de grootste wetenschappers uit de geschiedenis zo autistisch als het maar wezen kan. En dan kun je behoorlijk vreemd overkomen, maar dat maakt je nog niet gek.
Ik denk dat mensen te snel in hokjes denken en daarom al gauw iets vreemd (lees niet normaal) vinden en daarom voor hun zelf, in ieder geval in een persoonlijke relatie (lees liefdes verhouding) onacceptabel. Daardoor kunnen ze dan ook geen romantische gevoelens voor die persoon ontwikkelen. Wat eigenlijk best wel jammer is, en vervelend voor de gene die het treft.
Een reactie posten