De natuurwetten zijn hard

Gisteravond vond ik een klein meesje op mijn terras. Waarschijnlijk was hij niet geslaagd voor zijn eerste vliegexamen. Hij leek wat wankel, duizelig misschien, alsof hij een beetje dronken was. Zou hij tegen het raam zijn gevlogen? Ik heb 'm in een doekje tegen de kou in een plantenbak gezet in de hoop dat hij een beetje bij zou komen en weer weg zou vliegen.
De volgende ochtend zat hij daar nog steeds. Nouja, hij was tussen de planten gaan zitten, waardoor ik dacht dat hij er wel een beetje bovenop was. Helaas daar leek het niet op toen hij steeds omviel en niet echt van het lepeltje water dronk. En wat eten die vogeltjes eigenlijk? Heel veel wormen waarschijnlijk.
Toen we buiten aan het ontbijt zaten vroeg Tijn me wat er nu met het meesje aan de hand was en waarom zijn familie hem niet gewoon kwam ophalen... Tja, hoe kon ik nu uitleggen dat je in de natuur geacht wordt om jezelf te redden en als je daartoe niet in staat bent word je verstoten. Geen persoonlijke begeleiding, geen remedial teaching, geen verzorging, geen speciaal onderwijs, geen begeleid wonen...
's Middags was het meesje tussen de lavendel ingeslapen.
Helemaal alleen.

Liefde overwint alles

Was het toeval dat me in één week werd verteld dat liefde niet alles overwint? Al een paar maanden draag ik een hanger met de inscriptie 'amor vincit omnia'. Ik dacht niet dat beide 'raadgevers' daar van op de hoogte waren. Misschien was ik daarom ook wel verrast door die vaststelling (overigens onafhankelijk van elkaar), maar nog meer door de stelligheid waarmee het gebracht werd. En misschien wel omdat er iets van desillusie door de woorden heen klonk.
Wat maakt dat iemand twijfelt? Of erger nog: deze, wat mij betreft, universele waarheid ontkent? Daar kan volgens mij maar één reden voor zijn: liefde kan niet overwinnen als de liefde niet echt is. Oftewel als er sprake is van voorwaardelijke liefde. Als iemand eisen stelt aan zijn/haar partner of kind, aan de relatie, aan hoe en wat iets zou moeten zijn...als je het anders wilt dan het is. Als je wilt dat de ander anders is dan hij/zij is, komt die 'wens' niet voort uit liefde.
Het leek mij een grote uitdaging om mijn kind te accepteren zoals hij is, maar omdat ik zo verschrikkelijk veel van mijn zoon houd (van allebei trouwens), weet ik dat ik voor hem door het vuur ga en dat hij er mag zijn zoals hij is. Ook al is het soms enorm zwaar en weet ik af en toe ook even niet hoe we verder moeten; mijn liefde voor mijn kind(eren) is onvoorwaardelijk en overwint alles. Dat is en blijft mijn overtuiging.

Ik ook

Verschillen zitten in je hoofd..wat is nou anders en wat is eigenlijk normaal? En wie bepaalt dat? Gisteren een prachtige film gezien: Yo tambien.
De film draait om de 34-jarige Daniel uit Sevilla. Hij is de eerste Europese man met het syndroom van Down met een universitair diploma. Als Daniel een nieuwe baan krijgt, ontmoet hij de vrijgevochten collega Laura. Hun vriendschap trekt de aandacht van vrienden en familie, die het problematisch vinden als Daniel verliefd wordt op Laura. Bovendien Laura ziet er ‘normaal’ uit, maar leeft ‘on the edge’.
Schrijnend om te zien hoe Daniel behandeld wordt alsof hij nog steeds een kind is en hoe treurig het leven van de ‘volwassen’ Laura is. Wat staat er het meest in de weg om een ‘normale’ liefdesrelatie te hebben: zijn uiterlijk of het ‘idee’ dat hij Down heeft? Als de liefde niet beantwoord wordt, vraagt Daniel aan zijn moeder: waarom zoveel moeite om mij een normaal leven te laten leiden als ik toch niet gelukkig kan zijn? Herkenbaar, humoristisch en ontroerend. En ja, de film stemt tot nadenken.

Only Friends!

Vorig jaar maakte ik kennis met een bijzondere man: Dennis Gebbink. Dennis heeft een zoon Myron (inmiddels 18) met cerebrale parese, een hersenbeschadiging waardoor hij licht spastisch is. Hoewel Myron net als zijn vader graag wilde voetballen kon hij door zijn beperking niet goed mee komen bij een gewone club. Dennis ging niet bij de pakken neerzitten en richtte een eigen sportclub op: Only Friends. Zo'n 10 jaar later is Only Friends een sportclub met ca 200 leden. Kinderen en jongeren (tot 25 jaar) met een lichamelijke en/of een verstandelijke handicap kunnen voetballen, handballen, fitnessen, judoën, kickboxen, streetdancen, rolstoelbasketballen en nog veel meer. Kijk even op de site wat er allemaal mogelijk is.
De droom van Dennis stopte daar niet. Hij wilde een eigen plek waar deze kinderen konden sporten en ook die droom kwam dit jaar uit. In Amsterdam-Noord is een waanzinnig mooi sportcomplex gebouwd met geweldige faciliteiten en de modernste snufjes. Op deze site vind je de info.


En Myron maakte ondertussen zijn eigen droom waar: hij begon aan het CIOS in Haarlem aan de opleiding tot sportinstructeur. Voor zover bekend de eerste gehandicapte leerling. Zo stoer!

Samen lezen

Uiteraard hebben alle geïnterviewden hun eigen verhaal gelezen. Een van de hoofdpersonen nog niet...en daar had ik verder niet bij stilgestaan. Te jong, te vroeg, te confronterend misschien. Dat moment zou vanzelf wel komen... Twee dagen geleden werd ik gevraagd of ik mee wilde werken aan een interview over ADHD. Tuurlijk. Oja, en de journaliste wilde ook een paar vragen aan Tijn stellen. Tuurlijk. Hoewel? Wilde Tijn dat wel?! Ik vertelde hem over het verzoek van de krant en hij vond het geen probleem. 'Maar mamma, jij hebt toch ook over mij geschreven? Ik wil dat ook lezen.' En zo begon Tijn aan 'ons verhaal'. Na het eerste hoofdstuk zelf gelezen te hebben, gaf hij aan dat hij het prettiger zou vinden als ik ging voorlezen. We schieten al lekker op. Hij vind het mooi. En als ik een typefout tegenkom, zegt hij dat alle schrijvers fouten maken.
Hoe het nu echt voor hem is, vind ik moeilijk in te schatten. Nadat we het verhaal over 'de liefde' hadden gelezen, merkte hij op dat hij bijna moest huilen. Met een brok in mijn keel vroeg ik hem waarom. Dat wist hij niet. Zonder enige verder toelichting zette hij vervolgens zijn koptelefoon op om naar 'de kleine zeemeermin' te luisteren. Wordt vervolgd dus.

Al iets gehoord?

Deze vraag kreeg ik de afgelopen maand heel vaak...logisch, want als ik aan iedereen vertel dat mijn manuscript naar de uitgever is wil je ook weten hoe ze reageren. Nou, ik heb inmiddels 2 reacties terug. En die zijn best positief.
Om te beginnen kreeg ik van beide uitgevers een uitgebreide reactie terug. Dat vond ik al heel positief. En beiden vonden mijn manuscript goed geschreven. Ook heel bemoedigend. Dat mijn boek niet past bij de Arbeiderspers kan ik best begrijpen. Daar zou ik het ook nooit naar toe hebben gestuurd als Geert Kimpen mij niet had gepusht maar ik ben wel heel blij dat ik het heb gedaan.
De andere uitgever wilde wel een boek over het VCF-syndroom uitgeven, maar dan in een andere vorm, dat ik overigens wel mocht gaan schrijven. Is dat niet een heel mooi compliment? Ik ben zelden zo blij geweest met 'afwijzingen'!
Feit blijft dat het manuscript op deze manier geen boek gaat worden...dus nu moet ik over op plan B. Een ding is zeker voor mij: Anders gaat er komen!

Moeders in balans

Een paar weken geleden kwamen 14 moeders bij elkaar om kennis en ervaringen over hun kind met VCFS uit te wisselen. Aangezien ik zelf nog liep te stralen door het nieuws dat Tijn het zo goed doet met paardrijden dat hij naar een volgende groep kan, besloot ik de bijeenkomst te starten met met alles wat mijn kind wel kan en waar hij goed in is. En wat een effect! Vervolgens hoorde ik alleen maar wonderen, want wat kunnen onze kinderen eigenlijk veel. Wat zijn ze toch mooi! Opvallend veel andere kinderen met VCFS rijden paard, zitten graag achter de computer en hebben muzikale talenten. Ik moest meteen denken aan de betekenis die de jongeren (www.wijen vcfs.nl) aan de afkorting VCFS hebben gegeven: veelzijdig, creatief, fantastisch en speciaal.
En niet verrassend hebben deze moeders bovenstaande talenten ook en het zijn ook nog eens geweldige doorzetters!
Het werd een gezellige en inspirerende middag met veelzijdige, creatieve, fantastische en speciale vrouwen. Onze kinderen boffen maar.