Deze week mocht ik weer op wereldreis. Door het schrijven van 'Anders' heb ik al rond kunnen kijken in een wereld waar ik niet zo gauw zou komen en heb ik verhalen gehoord die nooit verteld worden op verjaardagen. Ik bof maar want ik mag nog steeds overal rondkijken en meeluisteren.
Mijn week begon met een evenement voor jongeren met een beperking. De organisatie had stoere dansers, hippe dj's en coole rappers uitgenodigd om deze jongeren het gevoel te geven dat ze erbij horen...hoezo zouden ze er niet bijhoren? Okay het tempo is anders en we kunnen niet allemaal het niveau van Willie Wartaal halen maar je kunt je ook afvragen wie nu bij wie hoort. De crew van Downistie gaf een acteerworkshop. Het was volle bak! En wat deden ze dat goed.Terwijl de ene helft van de wereld nog moeite heeft met het idee dat iemand met Down seks kan hebben, is de realiteit dat deze jongeren ook dromen van geluk, liefde en succes. En hoezo niet inderdaad. Iedereen had het verschrikkelijk naar z'n zin die dag. De verschillen waren voelbaar, maar niet echt zichtbaar.
Een paar dagen later zat ik met mijn stagiaire op het kantoor van de sociale werkplaats waar haar werd uitgelegd dat er twee werelden zijn. De ene is de sociale werkplaats waar je in een beschermde en gestructureerde omgeving je taakjes kunt uitvoeren en de andere is de harde commerciële wereld waar je ten onder zult gaan aan de druk van up-or-out, deadlines en snel geld. Daar tussenin zit niet veel en als het er is, is er geen geld. En dat is pech voor haar, zeiden ze, want ze past in geen van beide werelden.
De volgende dag mocht ik meeluisteren naar ouders die vertelden hoe zij hun kind(eren) met een (verstandelijke) beperking opvoeden. Deze ouders voelden zich niet begrepen door hulpverleners. Soms niet door school. Soms zelfs niet door hun familie. Dat maakt hun wereld heel klein. Ze werken keihard, hebben een carrière opgegeven en zijn dan ook nog het gezin van de rekening door alle bezuinigingen. De ouders zeiden dat ze de wereld anders waren gaan zien en dat ze er alles aan doen om hun kind het gevoel te geven dat het te allen tijde welkom is.
Marleen Barth (voorzitter GGZ Nederland) zei vorige week in de Volkskrant: 'We moeten meer het onderscheid maken tussen hoe iemand is en het gedrag dat hij vertoont door zijn stoornis' (of beperking). En inderdaad dat zou een hoop schelen. We hebben allemaal onze talenten, eigenaardigheden en tekortkomingen, soms veroorzaakt door iets waar we geen vat op hebben. Dat hoort bij ons als mens. En als mens hoor je er gewoon bij...in welke wereld dan ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten