Wat zeg je?

Als je geen (zichtbare) beperking of stoornis hebt: gefeliciteerd! Het leven is daardoor een stuk gemakkelijker (ook al geloof je dat soms helemaal niet). Je kunt natuurlijk altijd eens ervaren hoe het is om in een rolstoel te zitten. Of als je je been breekt, loop je misschien een tijdje met krukken waardoor je je even bewust wordt van alles wat niet kan. Best lastig om een draaideur door te komen namelijk; maar gelukkig zijn er meestal wel mensen die je een handje willen helpen en de (gewone) deur voor je openhouden. Als je beperking of je ziekte niet zichtbaar is, dan is die hulp er niet automatisch. Okay als je het niet ziet, kun je het ook niet weten, maar àls je het dan weet, is een beetje begrip wel handig. Sinds gisteren ben ik (gelukkig tijdelijk) niet-zichtbaar beperkt...ik heb geen stem. En dat heeft helemaal niets te maken met die 11-0 van Oranje trouwens. Al 2 dagen ervaar ik hoe het is als mensen je niet verstaan en steeds vragen 'wat zeg je?'. Het is waanzinnig vermoeiend kan ik je (schriftelijk) mededelen. Je kunt je prima onder de mensen begeven zonder iets te zeggen maar mensen vinden je toch een beetje raar als je alleen maar knikt of quasi-vriendelijk lacht. Een schaterlach krijg je er ook niet uit namelijk. Mensen verwachten toch wel uitleg als je niet naar een ledemaat in gips kunt wijzen en toch een beetje 'anders' doet. En ja, zonder stem is dat extra lastig. Fluisterend in een overvolle bakkerswinkel een broodje bestellen is zo mogelijk nog vermoeiender. Ik snap nu nog beter de frustratie van mijn zoon als hij na al die moeite ook nog het verkeerde broodje krijgt. Omdat ik vind dat hij moet leren hiermee om te gaan, stimuleer ik hem om dat wel te blijven doen. De weg vragen, je vinger opsteken in de klas, in een (nieuwe) groep je voorstellen, iets te drinken bestellen... Het levert vragende blikken op, soms lachen ze of negeren hem gewoon. Het zijn zo van die obstakels die hij liever uit de weg gaat en waarvoor hij excuses verzint om het juist niet te doen. Liever zit hij dan in z'n kamer. In z'n eigen wereld. Een dagje thuis in alle rust bijkomen, lijkt mij nu ook verstandiger. En dan maar hopen dat de telefoon niet gaat. Maar ja, je voelt 'm al aankomen, een dagje je terugtrekken, is nog te doen. Lekker zelfs. Maar als je beperking niet overgaat, kun je toch niet je hele leven thuis gaan zitten lezen, internetten of spelen in je eigen wereld? Een leerzaam weekend wordt het voor mij dus...en als mijn stem het weer doet, gaan we maar weer 'ns samen die niet-zichbare obstakels uit de weg ruimen...