Een heel groot contrast met de positieve kracht en levenslust van Nick is het verhaal van David. David werd geboren met een schisis (een spleet in lip en gehemelte) en autisme. Hij onderging talloze pijnlijke operaties. David vond de medische behandelingen verschrikkelijk. En bij de zorgverleners ontbraken vaak tact en begrip. Op school werd David gepest. Kinderen die hij op zijn verjaardag uitnodigde, vroegen hem niet terug. Vriendjes had hij weinig. 'Rot op met je hazenlip', riepen de jongens op straat. David was eenzaam. Maar ook oorspronkelijk en bijzonder. 'Alle mensen gaan uiteindelijk dood, dus je hoeft niet verdrietig te zijn', troostte David zijn zusje toen opa was overleden. Zestien dagen voor zijn zestiende verjaardag pleegde David zelfmoord.Wat ik me dan afvraag is wat het verschil tussen beiden maakt? En vooral hoe kunnen we deze jongeren helpen te zien wat Nick wel ziet? En heel misschien is het ook de kunst te beginnen met de omgeving: hoe haal je het in je hoofd om iemand buiten te sluiten...
David's moeder schreef een boek over het leven en de dood van haar gehandicapte zoon.
1 opmerking:
Wat was het makkelijk geweest om de balans de andere kant op te laten slaan. Als er ook maar 1 klasgenoot vriendjes met hem was geworden had zijn leven er misschien heel anders uitgezien.
Een reactie posten